Deze week in Humo: "25 jaar na de moord op de Belgische para's in Rwanda: de pijnlijke verhalen van de nabestaanden"

Op 6 april 1994 wordt het vliegtuig van de Rwandese president Juvénal Habyarimana uit de lucht geschoten. De volgende dag slachten militairen van het regeringsleger uit wraak tien Belgische blauwhelmen af. De andere Belgische blauwhelmen keren terug naar huis, en in Rwanda breekt een genocide uit. Resultaat: 800.000 doden. In ‘Terug naar Rwanda’ daalt Canvas met een nieuwe vijfdelige documentairereeks opnieuw in de hel af. Humo zocht alvast kennissen en nabestaanden van de vermoorde blauwhelmen op: ‘Wij hadden hen kunnen redden.’

In de mistroostige straten van Seraing, waar de lucht een tikje grijzer is dan in de rest van het land, is het leed nog niet geleden. Joseph Plescia, een warmbloedige Italiaanse Belg, kan niet aanvaarden dat hij zijn tweelingbroer Louis al een kwarteeuw moet missen. ‘Sinds zijn dood,’ zegt hij, ‘ben ik maar half.’ Zijn Italiaanse mama, Annina Gatto, versterkt het lamento met scherpe commentaren en onpeilbare stiltes. Het drama in Kamp Kigali trilt nog altijd na in het Waalse werkmanshuis.

Joseph Plescia «Als tweeling ben je meer dan broers, je bent hechter, de ene kan niet zonder de andere. Zo was het ook bij ons: Louis en ik waren onafscheidelijk. Tot de dag dat hij trouwde, sliepen wij thuis in dezelfde kamer. Op een keer was ik met het nationale zwemteam op stage in het buitenland en moest Louis alleen slapen. In de loop van de nacht hoort mijn moeder gerucht in de kamer waar ze met papa ligt, ze opent haar ogen en ziet mijn broer op de grond liggen. ‘Louis,’ zegt ze verschrikt, ‘wat doe jij hier in hemelsnaam?’ – ‘Ik kan niet alleen slapen,’ zei hij.»

Bron en meer (betalend): https://www.humo.be/humo-archief/399657/25-jaar-na-de-moord-op-de-belgische-paras-in-rwanda-de-pijnlijke-verhalen-van-de-nabestaanden